Een voorstelling bezoeken van het Scapino ballet stond al een tijd op mijn wensen lijst. In mijn tienerjaren heb ik fanatiek gedanst, van klassiek tot modern en van jazzballet tot spitzen. Dus ik sprong een klein gaatje, nou ja gat, in de lucht toen ik hoorde dat ik als theaterblogger voor Orpheus naar deze voorstelling mocht. Het Scapino ballet is een bekend gezelschap binnen de ballet wereld en mijn verwachtingen waren erg hoog! De voorstelling, New Adentures, bestaat uit drie dansstukken. Humor, ontroering en verwondering zouden voor een avond moeten zorgen die je niet snel vergeet. Zou dat inderdaad ook gaan gebeuren?

We hadden perfecte plekken met goed zicht op het toneel. Het publiek was zeer gevarieerd, dames, heren, jong en oud. Na ongeveer een minuut of 10, de zaal was nog niet helemaal gevuld, er druppelde nog steeds mensen binnen en de lichten waren nog aan, verscheen er een danser op het toneel. Hij deed niets anders dan daar staan en het publiek in kijken. Niet veel later verscheen er een tweede danseres en kort daarna een derde. De dansers droegen een lang, blauw kostuum. De stof van dit kostuum was wat doorschijnend en bedekte niet alles even keurig. Als je begrijpt wat ik bedoel ;). De drie dansers stonden daar en keken de zaal in terwijl het publiek nog steeds binnen stroomde. Ze maakten een koele indruk op mij. Ik vond het een beetje angstaanjagend en ik begrijp tot op de dag van vandaag nog steeds niet waarom de voorstelling op deze manier begon.

Fascinerend schouwspel

De lichten werden gedoofd, de muziek ingezet en de dansers begonnen met de choreo. Ik zag vlijmscherpe, soms acrobatische en urbanachtige combinaties. Ik vond het af en toe lachwekkend hoe de dansers zich over het toneel bewogen. Daarnaast begreep ik niet direct de verhaallijn. Toch vond ik de perfect, gestroomlijnde bewegingen die bij een moderne dans horen prachtig. De bewegingen waren super gecontroleerd en ze bestonden uit kleine details. Dat maakte het geheel een fascinerend schouwspel om naar te kijken.

Liefdesverhaal

Het tweede dansstuk heeft mij van begin tot eind geboeid. Waarschijnlijk doordat dit meer een klassieke dans was, afgewisseld met modern. Ik vind dit zelf erg mooi. Het stuk ging overduidelijk over een prins en prinses, een klassiek liefdesverhaal, gegoten in een modern jasje. Met af en toe een vleugje humor.

Na de pauze volgde het derde stuk. Een combinatie van moderne dans afgewisseld met Urban bewegingen. Ook hier kreeg ik niet helemaal duidelijk wat de dansers nu probeerden te vertellen met deze choreo. Uiteindelijk begreep ik, na de voorstelling pas want toen las ik de flyer…., dat het derde stuk draaide om de behoefte van echt menselijk contact. Aangezien we tegenwoordig veel in ons eigen wereldje zitten van Facebook, Instagram en Skype. Terwijl het soms best wat persoonlijker kan.

Hip en speels

De eerste 10 minuten vond ik de voorstelling tegenvallen. Dat kan misschien komen doordat ik als ballet liefhebber grote verwachtingen had. Naarmate de voorstelling vorderde heb ik met verwondering gekeken naar de choreografieën. Het tweede stuk heeft mij het meest getriggerd en geboeid, het laatste stuk was ik zeer onder de indruk en gefascineerd door de dansbewegingen. Dit is uiteraard niet te vergelijken met een klassiek stuk zoals Het Zwanenmeer of een verhaal als De Notenkraker. Voor iedereen, jong en oud, die houdt van een dansavontuur uitgewerkt in 3 bijzondere choreografieën is dit een absolute aanrader. Ik ben zeker onder de indruk over de choreografieën wat zeker van deze tijd is. Je zou het hip en speels kunnen noemen. Ook de muziek die gekozen is bij de dansstukken vind ik apart, hip, speels en bijzonder. Door de gekozen muziekstukken maakt het een feestje om naar de dansstukken te kijken. Ook al moest ik er in het begin even in komen en vond ik het wat apart. Desondanks was het een bijzondere avond die ik niet snel ga vergeten!

Tip: probeer je van te voren in te lezen over de voorstelling dan begrijp je de dansstukken beter.

Het Scapino ballet met de voorstelling New Adventures danst op donderdag 23 oktober in Orpheus.